मूर्ख किसान
एउटा गाउमा सुर्चमान नामको एक जना किसान बस्दो रैछ।उ दिनभरी आफ्नो खेतमा काम गर्दो रैछ र बेलुका मात्रै घर फर्किदो रैछ ।उसको परिवारमा एउटा छोरा एउटि छोरी र श्रीमती गरि जम्मा चार जनाको परिवार रैछ।उनिहरु दुख शुख गरि बसेको भएता पनि जे होस परिवार एक दमै खुशीसाथ बसेको रैछ।
एक दिनको कुरो हो । सांझ पखमा सबै परिवार खाना खाने तर्खरमा रैछ।त्यही बेला एक जना साधु महात्माको आगमन भएछ र साधुले सुर्चमानको घरमा एक रातको लागि बास मागेछ।रातमा आएको पाहुना त्यस माथि साधु सन्त जस्तो मान्छेलाई बास नदिने भन्ने कुरै आएन।
साधुको एक दम मान सत्कार गरेछ र राम्रो संग सुत्ने बेवस्था गरेछ।साधु सुत्न लागेको बेलामा साधुले आफ्नो थैलिबाट एउटा चम्किलो पत्थर निकालेछ र सिरानिमा राखेछ।सुर्चमानलाई त्यो चम्किलो बस्तु के होला भन्ने जिज्ञासा लागेछ र उसले साधुलाई सोधे छ।साधुले यो हिरा हो भनेछन । सुर्चमानलाई हिरा के हो थाहा थिएन।तब उसले यसको बारेमा साधु संग बिस्तारमा सुनाउन अनुरोध गरेछ।साधुले पनि यो एक प्रकारको पत्थर हो र यो यति धेरै मूल्यवान हुन्छ कि केही टुक्रा हिराले यो पुरै गाउँ नै पनि किन्न सकिन्छ भनेर भन्दिएछ।भोलिपल्ट साधु सुर्चमानको परिवार संग बिदा लिएर आफ्नो बाटो लागेछ। सुर्चमानलाई भने साधुको मुखबाट हिराको बारेमा सुनेर अचम्म लागेछ र उसले पनि जसरी भएनी हिरा खोज्ने निधो गरेछ।त्यो दिन सुर्चमानले धेरै सोचेछ र परिवारको हालत राम्रो बनाउनको लागि जसरी भएनी हिराको खोजी नगरी नहुने निर्णयमा पुगेछ।अब यो हलो र जुवा मात्रै कति बोकेर हिड्ने अब नया जिन्दगीको लागि हिराको खोजी सुरु गर्छु ढिला नगरी यो हिरा खोज्ने अभियानमा लाग्नु पर्यो भन्ने परिवार संग सल्लाह गरेछ्न र सुर्चमान भोलि पल्ट परिवार संग बिदा लिएर हिराको खोजिमा निस्किएछ।
सुर्चमान हिराको खोजिमा निस्किएको पनि एक महिना बित्यो।उ धेरै देश देशावर घुम्न थालेछ हिराको खोजिमा।अझ पनि हिराको अत्तोपत्तो छैन।दुई महिना तीन महिना हुंदा हुंदा पच्चीस बर्ष भएछ सुर्चमानले हिराको खोजी गरेको तर हिरा भेट्न सकेनछ। उ आफ्नो गाउघर र देशबाट धेरै टाढा आइ पुगेको रैछ।अब त बुढेसकाल पनि लागि सकेको रैछ।उ घर फर्किन चाहि रहेको रैछ धेरै बर्षको चिन्ता,भोक,रोग र सोकले उ पुरै गलि सकेको थियो।उ यति धेरै टाढा आई पुगेको थियो कि अब घर फर्किन संभब नै थिएन।त्यै पनि वर्षौको खोज पछि पनि खाली हात नै सहि घर त फर्किनै पर्छ भन्ने सोचेर उ घर फर्किदै थियो अफसोच उ बाटोमै मरेछ।
यता उसको परिवारले पनि धेरै बर्ष पर्खिदा पनि उ घर नफर्किएको हुदा उसको मृत्यु भएको भनिठानेर घर खेत सबै बेचेर अन्यत्र नै बसाई सरेछ।
पच्चीस बर्ष पछि सुर्चमानको घर भएको ठाउमा त्यही साधु घुम्दै आईपुगेछ र बास माग्ने निधो गरेछ। अब त्यहा पहिला जस्तो झुपडी थिएन एक दम ठूलो आलिसान महल थियो।वरपर नोक्कर चाकर र चौकिदार थियो।साधु गेट बाहिर उभिएको थियो र एक दम खुशी थियो गेट भित्रबाट उक्त घरको घर मालिक आईपुगेछ र साधुलाई स्वागत गरेछ। धेरै बर्ष पछि आफू आउदा त्यहा रहेको घर र घरधनी सुर्चमानलाई नदेखेर अचम्म लागेछ र उक्त नया घर धनिलाई सुर्चमानको बारेमा सोधेछ। उक्त घर धनिले आफुले सुर्चमानलाई नचिनेको र नदेखेको बरु एउटि बिधुवाको परिवारले आफुलाई सबै घर खेत बेचेर घएको र उक्त बिधुवाको खेतमा खेती गर्न जादा खेरी आफुले केही चम्किलो ढुंगाको खानि पाएको र उक्त ढुंगा चेकजाँच गर्दा हिरा रहेको प्रमाणिात भएकोले उक्त हिराको बिक्रीवितरणबाट आफू आज यो लेबलमा आएको साधुलाई सुनाएछ।
साथिहरु हाम्रो जिन्दगीमा पनि सुर्चमानको जस्तै अवस्था त आएको छैन।एक पटक सोच्नु आवश्यक छ।
कस्तुरीले आफ्नो बिना खोज्दा खोज्दै जिन्दगी गुमाउछ भन्छ्न ।हामी पनि आफू संग हिराको खानी राखेर आज बाहिर खोज्दै हिडिरहेको त छैन ? एक पट्क सोच्नुस।
धन्यवाद !
।।। *** ।।।
